طراحي آسانسورها را مي توان به انواع اصلي زير تقسيم کرد: دائمي (ثابت) و قابل حمل (متحرک). آسانسورهاي دائمي عبارتند از: پلتفرم هاي قيچي (بالابرهاي آکاردئوني ثابت)، بالابرهاي پشت ماشيني و بالابرهاي ثابت باري. بالابرهاي قابل حمل نيز شامل اين موارد مي شوند : بالابرهاي متحرک با برق AC و DC ، بالابرهاي سبک آلومينيومي، بالابرهاي آکاردئوني متحرک، بالابرهاي متحرک بازودار و بالابرهاي با کاربري چندگانه که از ارتفاع 1 الي 30 متر کاربرد دارند. به همين ترتيب سيستم پيشران آسانسورها به ترتيب زير تقسيم بندي مي گردد : سيستم الکتروهيدروليک، سيستم الکترومکانيک و سيستم پنوماتيک. 

قطعات آسانسوري نيز شامل موارد زير مي شود : زنجيري، سيم بکسلي، پيچي، تلسکوپي و اهرمي. قطعات بالابري هم شامل موارد قاب، کنسول و سکو به همراه کابين مي شود. آسانسورهاي ثابت در يک مکان مشخص، اغلب بدون فونداسيون خاص بر روي يک سطح صاف و با استفاده از پيچ و مهره هاي خاص و يا پين هاي خاص نصب مي شوند. تنها در صورتيکه آسانسور ثابت از نوع تلسکوپي باشد، نياز به حفر زمين و ساخت فونداسيون مي باشد. مزيت اصلي آسانسورهاي قابل حمل تحرک آنهاست. به همين دليل مي توان از آنها در نقاط مختلف و به دفعات استفاده کرد.