سکوی کار هوایی (AWP)، همچنین به عنوان دستگاه هوایی، سکوی کار بالابر (EWP)، بالابر باغبانی، سطل کامیون یا سکوی کار بالابر متحرک (MEWP) یک دستگاه مکانیکی است که برای دسترسی موقت افراد یا تجهیزات به نقاط غیرقابل دسترس استفاده می شود. نقاطی که معمولا در ارتفاع واقع شده اند. انواع متمایزی از سکوهای دسترسی مکانیزه وجود دارد و انواع جداگانه آن ممکن است به عنوان “بالابر باغبانی” یا “بالابر قیچی” نیز شناخته شوند.

آنها معمولاً برای اهداف دسترسی موقت و انعطاف پذیر مانند کارهای تعمیر و نگهداری و ساخت و ساز یا توسط آتش نشانان برای دسترسی اضطراری استفاده می شوند که آنها را از تجهیزات دسترسی دائمی مانند آسانسور متمایز می کند. آنها برای بلند کردن وزنه های محدود طراحی شده اند – معمولاً کمتر از یک تن، اگرچه برخی از آنها بار کاری ایمن (SWL) بالاتری دارند و آنها را از جرثقیل ها متمایز می کند. آنها معمولاً می توانند توسط یک نفر راه اندازی و کنترل می شوند.

سکوهای کاری هوایی صرف نظر از وظیفه ای که برای آن استفاده می شوند، ممکن است ویژگی های اضافی فراتر از حمل و نقل و دسترسی را ارائه دهند، از جمله مجهز بودن به پریزهای برق یا اتصال دهنده های هوای فشرده برای ابزارهای برقی. آنها همچنین ممکن است به تجهیزات تخصصی، مانند حمل قاب برای شیشه پنجره مجهز شوند.

همانطور که از نام آن پیداست، بالابر باغبانی در ابتدا برای تسهیل چیدن میوه ساخته شد. “جی آیتل” این دستگاه را در سال 1944 پس از یک روز خسته کننده که با استفاده از نردبان به چیدن گیلاس گذرانده بود، اختراع کرد. او در سال 1953 شرکت Sunnyvale را در کالیفرنیا راه اندازی کرد تا این دستگاه را تولید کند. یکی دیگر از تولیدکنندگان اولیه جمع کننده میوه، “برادران استیم” در واشینگتن بودند. کاربردهای دیگر برای بالابر باغبانی به سرعت تکامل یافت.

مکانیسم بالا بردن

انواع مختلفی از سکوهای کار هوایی وجود دارد که همگی دارای ویژگی های خاصی هستند که آنها را کم و بیش برای کاربردهای مختلف مطلوب می کند. تفاوت اصلی در مکانیزم محرک است که پلت فرم کار را به محل مورد نظر می رساند. بیشتر آنها توسط هیدرولیک یا احتمالاً پنوماتیک تغذیه می شوند. تکنیک های مختلف نیز در قیمت گذاری و در دسترس بودن هر نوع منعکس می شود.

دستگاه‌های هوایی زمانی منحصراً توسط پیستون‌های هیدرولیک کار می‌کردند که با موتورهای دیزلی یا بنزینی روی شاسی دستگاه کار می‌کردند. بالابرهای برقی سبک وزن برای تمیز کردن پنجره ها یا سایر عملیات های تعمیر و نگهداری، به ویژه در داخل خانه و حیاط های جدا شده، که در آن تجهیزات هیدرولیک سنگین تر نمی توان استفاده کرد، محبوبیت دارند. دستگاه های هوایی از نظر ظاهری نزدیکترین آنها به جرثقیل هستند – متشکل از تعدادی بخش مفصلی که می توان آنها را کنترل کرد تا بالابر را در جهات مختلف باز کند، که اغلب می تواند شامل فعالیت های “بالا و جلو” باشد.

متداول ترین نوع دستگاه های هوایی در صنعت AWP به عنوان بالابرهای بوم مفصلی یا بوم بالابر مفصلی شناخته می شوند، به دلیل شکل متمایزشان که دسترسی آسان به موقعیت های دستیابی نامناسب را فراهم می کنند.

این نوع AWP محتمل‌ترین نوع از آن‌ها است که به عنوان « بالابر باغبانی » شناخته می‌شود، به دلیل منشأ آن، جایی که برای استفاده در باغ‌ها (البته نه فقط باغ‌های گیلاس) طراحی شده است. این وسیله به نفری که در سبد حمل ایستاده است اجازه می دهد تا میوه را در ارتفاعات درخت با سهولت نسبی بچیند (با طراحی مفصلی که حداقل آسیب را به درخت تضمین می کند). اصطلاح “گیلاس چین” عمومی شده است و معمولاً برای توصیف آسانسورهای مفصلی (و به ندرت همه AWPها) استفاده می شود.

نوع دیگری از دستگاه های هوایی، بالابر مستقیم بوم یا بالابر تلسکوپی بوم است که همانطور که از نامش پیداست دارای بومی است که با استفاده از بخش های تلسکوپی مستقیماً برای دسترسی مستقیم به مورب یا عمودی گسترش می یابد و به شما امکان می دهد از دامنه طول بوم نهایت استفاده را ببرید. .

برخی از AWPS ها به دلیل ظاهر پایه هایشان در حین باز شدن، گسترش و تثبیت به عنوان بالابرهای عنکبوتی طبقه بندی می شوند و یک پایه حمایتی گسترده برای کار ایمن دارند. این پایه ها می توانند دستی یا هیدرولیک باشند (معمولا بسته به اندازه و قیمت دستگاه).

AWP ها به طور گسترده برای تعمیر و نگهداری و ساخت انواع مختلف، از جمله به طور گسترده در صنایع برق و مخابرات برای خدمات خطوط هوایی، و در درختکاری برای ارائه یک پلت فرم کار مستقل بر روی درختان دشوار یا خطرناک استفاده می شود. نوع تخصصی بالابر مفصلی، نوعی دستگاه آتش نشانی است که توسط آتش نشانان در سراسر جهان به عنوان وسیله نقلیه برای فراهم کردن دسترسی سطح بالا یا دشوار استفاده می شود. این نوع سکوها اغلب دارای ویژگی های اضافی مانند لوله کشی آب و توپ آب برای کمک به آتش نشانان در انجام وظایف خود هستند.

بالابر آکاردئونی (قیچی)

بالابر قیچی نوعی سکو است که معمولاً فقط می تواند به صورت عمودی حرکت کند. مکانیسم دستیابی به این هدف، استفاده از تکیه گاه های متصل و تاشو در یک الگوی متقاطع X است که به پانتوگراف (یا مکانیزم قیچی) معروف است. حرکت رو به بالا با اعمال فشار به قسمت بیرونی پایین ترین مجموعه تکیه گاه ها، کشیده شدن الگوی عبور و به جلو راندن سکوی کار به صورت عمودی به دست می آید. به دلیل محدودیت های ذاتی حرکت فقط عمودی، سکو ممکن است دارای پهنای گسترده ای باشد تا امکان دسترسی نزدیک تر به محل کار را فراهم کند.

انقباض عمل قیچی می تواند هیدرولیک، پنوماتیک یا مکانیکی باشد (از طریق پیچ سرب یا سیستم قفسه و پینیون). بسته به سیستم قدرت به کار رفته در بالابر، ممکن است برای پایین آمدن نیازی به برق نباشد، که این کار را با آزاد کردن فشار هیدرولیک یا پنوماتیک ساده انجام می دهد. این دلیل اصلی ارجحیت این روش‌ها برای تامین انرژی بالابرها است، زیرا امکان بازگرداندن پلت فرم به زمین را با آزاد کردن شیر دستی فراهم می‌کند.

جدای از متغیرهای ارتفاع و عرض، در انتخاب بالابر آکاردئونی به چند نکته نیز نیاز است. بالابرهای قیچی برقی تایرهای کوچکتری دارند و می توان آنها را با یک پاور پوینت استاندارد شارژ کرد. این ماشین‌ها معمولاً برای سطوح هموار زمین مناسب هستند و انتشار سوخت صفر یا حداقل دارند. بالابرهای قیچی دیزلی دارای تایرهای زمین ناهموار بزرگتر با فاصله زیاد از سطح زمین برای شرایط سطح ناهموار در فضای باز هستند. بسیاری از ماشین‌ها حاوی برآمدگی‌هایی هستند که می‌توان برای تثبیت دستگاه برای کارکرد استفاده کرد.

بالابر هتل

تعدادی بالابر کوچکتر وجود دارد که از وسایل مکانیکی برای گسترش استفاده می کنند، مانند قفسه و پینیون یا رزوه پیچ. اینها اغلب بخشهایی در کنار هم دارند که به منظور تسهیل حرکت، معمولاً فقط در جهت عمودی، از کنار یکدیگر حرکت می کنند. این بالابرها معمولاً از نظر وزن و گسترش قابلیت محدودی دارند و بیشتر برای کارهای تعمیر و نگهداری داخلی مانند تعویض لامپ استفاده می شوند. این بالابرها عمدتا در داخل ساختمان ها مورد استفاده قرار گرفته و به ” بالابر هتل” معروف هستند.

بالابر ها، بنا به ماهیت خود، برای کارهای موقت طراحی شده اند و بنابراین اغلب به حمل و نقل آسان بین نقاط مختلف نیاز دارند. به همین دلیل، تقریباً همگی برای جابجایی آسان و قابلیت سوار شدن بر رمپ های کامیون به بالا و پایین طراحی شده اند.

بالابرهای دستی

این وسیله های معمولاً کوچکتر هیچ محرکی ندارند و برای حرکت دادن به نیروی خارجی نیاز دارند. بسته به اندازه و اینکه آنها چرخ دار هستند یا به شکل دیگری پشتیبانی می شوند، این ممکن است با دست امکان پذیر باشد، یا ممکن است نیاز به وسیله نقلیه برای بکسل یا حمل و نقل داشته باشد. AWP های کوچک بدون موتور می توانند به اندازه کافی سبک باشند تا در یک کامیونت حمل شوند و معمولاً می توانند در یک مسیر باریک حرکت کنند.

بالابرهای خودکشش

این وسیله ها می‌توانند خودشان (روی چرخ‌ها یا شنی ها) در اطراف یک منطقه حرکت کنند (به دلایل ایمنی و اقتصادی معمولاً باید به یک سایت منتقل شوند). در برخی موارد، این بالابرها می‌توانند در حالی که کار در حال انجام است حرکت کنند، اگرچه این امکان در واحدهایی که نیاز به پایه‌های محکم دارند، وجود ندارد و بنابراین در انواع بالابر قیچی رایج‌تر است. قدرت می تواند تقریباً هر شکلی از سیستم محرک مکانیکی استاندارد باشد، از جمله برقی یا بنزینی، یا در برخی موارد، هیبریدی (مخصوصاً جایی که ممکن است در فضای بسته یا باز از آن استفاده شود).

این بالابرهای نفربر از این جهت که جرثقیل های واقعی هستند که برای تحویل بارهای محموله شده مانند پالت های پر از مصالح ساختمانی طراحی شده اند (به جای یک فرد با برخی ابزار) از دسته های تلسکوپی متمایز می شوند.

بالابر پشت ماشینی

برخی از بالابرها بر روی یک وسیله نقلیه، معمولاً یک کامیونت، نصب می شوند. همچنین می‌توان آن‌ها را بر روی یک وانت کفی دار که به عنوان خود رانده شناخته می‌شود، نصب کرد، اگرچه وسایل نقلیه دیگری مانند اتومبیل‌های تخت نیز امکان پذیر است. این وسیله نقلیه تحرک را فراهم می‌کند، و همچنین ممکن است به تثبیت دستگاه کمک کند – اگرچه تثبیت‌کننده‌های بیرون‌گر هنوز هم معمولی هستند، به‌ویژه که AWPهای نصب‌شده روی خودرو از بزرگترین نوع خود هستند. این وسیله نقلیه همچنین ممکن است با خدمت به عنوان یک کارگاه یا فروشگاه سیار عملکرد را افزایش دهد.

کنترل

درایو کمک برق (در صورت نصب) و عملکردهای بالابر توسط یک اپراتور کنترل می شود که می تواند روی خود سکوی کار یا در یک صفحه کنترل در شاسی دستگاه قرار گیرد. برخی از مدل‌ها دارای پنل در هر دو مکان یا با کنترل از راه دور هستند که به اپراتور امکان انتخاب موقعیت را می‌دهد. اگر اپراتور به هر دلیلی در ارتفاع قرار داشته باشد و نتواند کنترل های خود را به کار ببرد، یک پنل کنترل در پایه نیز می تواند به عنوان یک ویژگی ایمنی عمل کند. حتی مدل‌هایی که در شاسی صفحه کنترل ندارند، معمولاً به نوعی سوئیچ اضطراری تعبیه می‌شوند که امکان پایین آوردن دستی بالابر (معمولاً با آزاد شدن فشار هیدرولیک یا پنوماتیک) را در صورت قطع برق یا اضطراری فراهم می‌کند. کنترل ها بر اساس مدل متفاوت است، اما اغلب دکمه ای یا جوی استیک هستند. نوع و پیچیدگی آنها به عملکردهایی که پلتفرم قادر به انجام آنها است بستگی دارد، مانند:

حرکت عمودی

حرکت جانبی

حرکت چرخشی (جهت اصلی)

حرکت پلت فرم / سبد – به طور معمول، سیستم به طور خودکار سکو را بدون توجه به موقعیت بوم تراز می کند، اما برخی اجازه می دهند تا 90 درجه برای کار در مکان های دشوار کج شوند.

حرکت زمینی (در مدل های خودکششی)

ایمنی

اکثر تولیدکنندگان و اپراتورها معیارهای ایمنی سختگیرانه ای برای عملکرد بالابر نفربر دارند. در برخی از کشورها، مجوز و بیمه برای راه اندازی برخی از انواع بالابر مورد نیاز است. اکثر پروتکل ها از آموزش هر اپراتور، چه اجباری یا غیر الزامی، حمایت می کنند. اکثر اپراتورها همچنین طیف وسیعی از بررسی‌های پیش استفاده [توضیحات لازم] را برای دستگاه بکار می برند و سازندگان برنامه‌های تعمیر و نگهداری منظم را توصیه می‌کنند.

بالابرهای نفربر دارای نرده های ایمنی یا محافظ در اطراف خود سکو هستند تا اپراتورها و مسافران را در خود جای دهد. این در اکثر مدل ها با یک نقطه مهار تکمیل می شود که برای محکم کردن مهار ایمنی یا سقوط گیر طراحی شده است. برخی از سکوهای کار همچنین دارای لبه ای در اطراف کف خود سکو هستند تا ابزار یا لوازم به طور تصادفی از روی سکو پرتاب نشوند. برخی از پروتکل ها نیاز دارند که تمام تجهیزات توسط تسمه های جداگانه به سازه متصل شوند.

هنگام استفاده از بالابرهای نفربر در مجاورت خطوط برق هوایی، در صورت تماس با سیم کشی برق، کاربران ممکن است دچار برق گرفتگی شوند. برای کاهش این خطر ممکن است از مواد غیر رسانا مانند فایبرگلاس استفاده شود. “منطقه ممنوعه” ممکن است در نزدیکی خطرات الکتریکی تعیین شود.

بالابرها اغلب به انواع سنسورهای شیب مجهز می شوند. متداول‌ترین سنسور فعال‌شده، یک حسگر اضافه وزن است که در صورت تجاوز از حداکثر وزن عملیاتی، اجازه نمی‌دهد سکو بالا بیاید. حسگرهای داخل دستگاه تشخیص می‌دهند که وزن روی سکو تا حدی خارج از تعادل است که در صورت بالا آمدن بیشتر سکو، احتمال واژگونی احتمالی وجود دارد. اگر دستگاه در شیب قابل توجهی قرار گیرد، سنسور دیگری از باز شدن پلت فرم خودداری می کند. برخی از مدل‌ها علاوه بر این، وزنه‌های تعادلی دارند که به منظور جبران خطر واژگونی ماشین در مواردی مانند بوم یا پل، گسترش می‌یابد.

مانند بسیاری از دستگاه های مکانیکی بالقوه خطرناک، همه بالابرها دارای دکمه توقف اضطراری هستند که ممکن است در صورت نقص یا خطر توسط کاربر فعال شود. بهترین عمل مستلزم نصب دکمه های توقف اضطراری بر روی سکو و در شاسی دستگاه است. سایر ویژگی های ایمنی شامل بررسی خودکار قطعات کار، از جمله یک ولت متر است که تشخیص می دهد که بالابر قدرت کافی برای تکمیل وظایف خود را ندارد و از عملکرد در صورت ناکافی بودن ولتاژ تغذیه جلوگیری می کند. برخی از بالابرها اهرم های پایین آوردن دستی را در شاسی دستگاه ارائه می دهند که به اپراتورها اجازه می دهد در صورت قطع برق یا کنترل یا استفاده غیرمجاز از دستگاه، سکو را روی زمین پایین بیاورند.