تماس با واحد فروش  -   02153806 و 02156716223

 

     سیستم بالابر باری یک آسانسور باری ثابت و یک آسانسور باربری بدون قیچی می باشد. برای جابجایی کالا بین طبقات دوم و سوم کارخانجات صنعتی، رستوران ها و رستوران ها مناسب می باشد. به خصوص برای مکان های کاری که در آن گودال ها قابل حفاری نیستند. و هیچ نقطه بالابری مورد نیاز نیست. فرم های متنوع (تک ستون، دو ستون، چهار ستون). تجهیزات به خوبی اجرا می شود، عملیات ساده و قابل اعتماد، با حفاظت های هیدرولیک و الکتریکی، و حمل و نقل محموله اقتصادی و راحت است.

آسانسور که به آن بالابر نیز می گویند، دستگاهی که در یک محور عمودی حرکت می کند تا مسافران یا بار را بین سطوح یک ساختمان چند طبقه حمل کند. اکثر آسانسورهای مدرن توسط موتورهای الکتریکی و با کمک وزنه تعادل از طریق سیستم کابل ها و قرقره ها به حرکت در می آیند. آسانسور با گشودن راه به سوی ساختمان‌های بالاتر نقش تعیین‌کننده‌ای در ایجاد جغرافیای شهری مشخص بسیاری از شهرهای مدرن، به‌ویژه در ایالات متحده ایفا کرد و نوید آن را می‌دهد که نقشی ضروری را در توسعه شهرهای آینده ایفا کند. عمل بلند کردن بارها با وسایل مکانیکی در حین عملیات ساختمانی حداقل به دوران روم برمی گردد. معمار-مهندس رومی ویتروویوس در قرن یکم قبل از میلاد سکوهای بالابری را توصیف کرد که از قرقره ها و کاپستان ها یا بادگیرها استفاده می کردند که توسط نیروی انسانی، حیوانی یا آب کار می کردند. قدرت بخار تا سال 1800 در انگلستان به چنین دستگاه هایی اعمال شد. در اوایل قرن 19 یک بالابر هیدرولیکی معرفی شد که در آن سکو به یک پیستون در سیلندر فرو رفته در زمین زیر شفت به عمقی برابر با ارتفاع شفت متصل می شد. . فشار به سیال در سیلندر توسط یک پمپ بخار اعمال شد. بعدها از ترکیبی از شیارها برای چند برابر کردن حرکت ماشین و کاهش عمق پیستون استفاده شد. همه این دستگاه‌ها از وزنه‌های تعادلی برای متعادل کردن وزن کابین استفاده می‌کردند که تنها به قدرت کافی برای بالا بردن بار نیاز داشتند.

 

 

قبل از اواسط دهه 1850، این اصول عمدتاً در بالابرهای باری اعمال می شد. قابلیت اطمینان ضعیف طناب ها (به طور کلی کنف) مورد استفاده در آن زمان، چنین سکوهای بالابری را برای استفاده مسافران رضایت بخش نبود. هنگامی که یک آمریکایی به نام الیشا گریوز اوتیس در سال 1853 یک دستگاه ایمنی را معرفی کرد، آسانسور مسافر را ممکن کرد. دستگاه اوتیس، که در نمایشگاه کریستال پالاس در نیویورک به نمایش گذاشته شد، دارای یک آرایش گیره ای بود که ریل های راهنما را که کابین روی آن حرکت می کرد، در هنگام رها شدن تنش از طناب بالابر، می گرفت. اولین آسانسور مسافربری در سال 1857 در فروشگاه بزرگ Haughwout در شهر نیویورک به بهره برداری رسید. با نیروی بخار، پنج طبقه را در کمتر از یک دقیقه صعود کرد و موفقیت آشکاری داشت. نسخه های بهبود یافته آسانسور بخار رانده در سه دهه بعد ظاهر شد، اما هیچ پیشرفت قابل توجهی تا زمان معرفی موتور الکتریکی برای کار آسانسور در اواسط دهه 1880 و اولین نصب تجاری آسانسور مسافربری برقی در سال 1889 رخ نداد. نصب در ساختمان Demarest در شهر نیویورک، از یک موتور الکتریکی برای به حرکت درآوردن یک درام سیم پیچ در زیرزمین ساختمان استفاده کرد. معرفی الکتریسیته منجر به دو پیشرفت بیشتر شد: در سال 1894 کنترل های دکمه ای معرفی شدند و در سال 1895 یک دستگاه بالابر در انگلستان نشان داده شد که قدرت را به چرخ (قرقره) در بالای شفت اعمال می کرد. وزن ماشین و وزنه تعادل برای تضمین کشش کافی است. با حذف محدودیت های اعمال شده توسط درام سیم پیچ، مکانیسم کشش محرک شفت های بلندتر و سرعت های بیشتر را امکان پذیر کرد. در سال 1904 یک ویژگی "بدون دنده" با اتصال نوار محرک به طور مستقیم به آرمیچر موتور الکتریکی اضافه شد و سرعت را تقریبا نامحدود کرد. با غلبه بر مشکلات ایمنی، سرعت و ارتفاع، توجه به راحتی و اقتصاد معطوف شد. در سال 1915 به اصطلاح تسطیح خودکار به شکل کنترل های خودکار در هر طبقه معرفی شد که زمانی که اپراتور کنترل دستی خود را در فاصله معینی از سطح کف خاموش می کرد و ماشین را به سمت توقف دقیق هدایت می کرد، کنترل می شد. کنترل قدرت درب ها اضافه شد. با افزایش ارتفاع ساختمان، سرعت آسانسور در تاسیسات سریع مانند سطوح بالای ساختمان امپایر استیت (1931) به 1200 فوت (365 متر) در دقیقه افزایش یافت و در مرکز جان هنکاک به 1800 فوت (549 متر) در دقیقه رسید. ، شیکاگو، در سال 1970.

عملکرد خودکار، که به دلیل اقتصادی بودنش در بیمارستان‌ها و ساختمان‌های آپارتمانی محبوبیت زیادی دارد، با معرفی عملیات جمعی بهبود یافت که به وسیله آن یک آسانسور یا گروهی از آسانسورها به ترتیب از بالا به پایین یا بالعکس به تماس‌ها پاسخ می‌دهند. ویژگی اساسی ایمنی همه تاسیسات آسانسور، قفل درب آسانسور بود که نیاز داشت درب بیرونی (شفت) قبل از حرکت کابین بسته و قفل شود. تا سال 1950 سیستم‌های نظارتی گروهی خودکار در خدمت بودند و نیاز به اپراتور آسانسور و راه‌انداز را از بین بردند. تلاش اولیه برای به حداقل رساندن فضای کف در تاسیسات آسانسور در ساختمان های بلند اساس ایده آسانسور دو طبقه بود که برای اولین بار در سال 1932 آزمایش شد. واحد، خدمت به دو طبقه در هر ایستگاه. این تکنیک به طور فزاینده ای در حال استفاده است. آسانسورهای خودکار دوطبقه در ساختمان تایم لایف، شیکاگو، در سال 1971 کار می کردند و تاسیسات در برج جان هنکاک، بوستون. ساختمان شرکت استاندارد اویل (ایندیانا)، شیکاگو؛ و بانک تجارت سلطنتی کانادا، تورنتو، در سال 1971 در دست ساخت بودند.

آسانسورهای مدرن در انواع مختلفی برای اهداف مختلف ساخته می شوند. علاوه بر عملیات حمل و نقل معمولی و مسافری، در کشتی‌ها، سدها و سازه‌های تخصصی مانند موشک‌اندازها استفاده می‌شود. بالابرهای سنگین ، آسانسورهای نزول سریع در عملیات ساختمانی بلندمرتبه استفاده می شوند. عملاً همه آنها به‌وسیله کابل‌ها، نوارها و وزنه تعادل، توسط مکانیزم درام سیم پیچی (هنوز در بسیاری از بالابرهای باری کم ارتفاع استفاده می‌شود) و یا توسط ترکیب الکتروهیدرولیک به حرکت در می‌آیند. کابل های متعدد (سه یا بیشتر) هم سطح کشش را با تراش و هم ضریب ایمنی را افزایش می دهند. خرابی کابل نادر است. موتور محرک معمولاً با جریان متناوب برای سرعت های پایین تر و جریان مستقیم برای سرعت های بالاتر کار می کند. با موتور جریان مستقیم، با تغییر قدرت میدان ژنراتور جریان مستقیم و با تنظیم اتصال مستقیم آرمیچر ژنراتور با آرمیچر موتور محرک، سرعت تغییر می‌کند. برای آسانسورهای پرسرعت، از چیدمان بدون چرخ دنده استفاده می‌شود که معمولاً کابل‌ها دو بار به دور شیف پیچیده می‌شوند. آسانسور کششی ممکن است ارتفاع نامحدودی داشته باشد، با این حال، بالا آمدن بیش از 100 فوت نیاز به طناب های جبرانی دارد - یعنی طناب هایی از پایین کابین تا پایین وزنه تعادل. همانطور که ماشین بالا می رود، وزن طناب جبران کننده به ماشین منتقل می شود و با پایین آمدن، مقدار بیشتری به وزنه تعادل منتقل می شود و بار روی ماشین محرک تقریباً ثابت نگه داشته می شود.

سیلندرها و پلانجرهای هیدرولیک برای آسانسورهای مسافربری کم ارتفاع و برای آسانسورهای باری سنگین استفاده می شود. پیستون با عمل روغن تحت فشار در سیلندر، سکو را از زیر فشار می دهد. یک پمپ الکتریکی با سرعت بالا فشار لازم برای بالا بردن آسانسور را ایجاد می کند. خودرو با عملکرد سوپاپ های الکتریکی که روغن را به مخزن ذخیره می کند، پایین می آید. انواع تخصصی چیدمان سیلندر و پیستون هیدرولیک، از جمله عناصر افقی قرار داده شده، برای کاربردهای غیر معمول استفاده می شود. به عنوان مثال، نوع طناب دار یا «دنده دار» آسانسور هیدرولیک رایج در حدود سال 1900، با پیستون و سیلندر مجهز به نوار در هر انتها، در آسانسورهای ناو هواپیمابر برای بلند کردن بارهای سنگین در فواصل کوتاه استفاده می شود. با وارد شدن فشار به پیستون، فاصله بین شیارها افزایش می‌یابد و طناب‌های پیچیده شده در اطراف شیارها آسانسور را بالا می‌کشند. آسانسورهایی که با طناب‌های بالابر بالا می‌روند باید دارای پلت‌فرم‌های «ایمنی» باشند، دستگاه‌هایی که برای بستن بر روی ریل‌های راهنمای فولادی پس از فعال‌سازی طراحی شده‌اند و به سرعت آسانسور را متوقف می‌کنند. ایمنی که معمولاً در زیر سکوی اتومبیل نصب می شود، توسط یک تنظیم کننده سرعت از طریق یک طناب فعال می شود. طناب در صورت حرکت بیش از حد خودرو به سمت پایین، ایمنی را به حالت روشن می کشد. دستگاه ابتدا برق آسانسور را قطع می کند. اگر سرعت بیش از حد ادامه یابد، ترمز ایمنی را فشار می دهد. اکثر آسانسورهای مدرن اتوماتیک هستند و از سیستم های کنترل مختلف برای کار آسانسورها به صورت جداگانه یا گروهی استفاده می کنند. قدیمی‌ترین سیستم کنترل خودکار، تک‌دکمه‌ای، استفاده انحصاری را برای سوارکار از خودرو برای سفر فراهم می‌کند. در ساختمان های آپارتمانی کوچک و برای بالابر باری استفاده می شود.

 

 

عملیات جمعی برای استفاده با یک آسانسور در یک ساختمان رایج است. دستگاه تمام تماس ها را در یک جهت به ترتیب پاسخ می دهد و سپس به صورت معکوس و در جهت مخالف به همه تماس ها پاسخ می دهد. در آپارتمان های بزرگتر، بیمارستان ها و ساختمان های اداری کوچک استفاده می شود. یک تغییر، به نام دو ماشین یا دوبلکس جمعی، به دو ماشین اجازه می دهد تا با هم کار کنند و تماس ها را بین آنها به اشتراک بگذارند. عملیات خودکار گروهی، دو یا چند خودرو را به صورت گروهی کنترل می‌کند، و آنها را برای کار در یک بازه زمانی مشخص تعیین می‌کند. اگر ترافیک سنگین باشد و دو یا چند آسانسور مانند بیمارستان‌ها، فروشگاه‌های بزرگ و دفاتر کار می‌کنند، از عملکرد خودکار گروهی استفاده می‌شود. درهای بیرونی مجزا و درهای کابین از اجزای ضروری سیستم های آسانسور مدرن هستند. این دو معمولاً از یک نوع عملیات استفاده می کنند - به عنوان مثال، باز شدن در مرکز، دو لنگه، تک لغزنده. درها توسط یک موتور الکتریکی روی ماشین باز و بسته می شوند. سرعت درب در بسته شدن تنظیم شده است تا از آسیب به افرادی که در بسته شدن گرفتار شده اند جلوگیری شود. یک سنسور در صورت برخورد با یک جسم در هنگام بسته شدن، به صورت الکتریکی در را معکوس می کند. کنترل‌های فوتوالکتریک و دستگاه‌های الکترونیکی مجاورت نیز برای کنترل معکوس شدن درب استفاده می‌شوند. درهای راهرو به گونه ای طراحی شده اند که همیشه قبل از کار آسانسور بسته می شوند.

برای بالابرهای باری ، درهای کشویی عمودی و دوپاره رایج هستند. چنین درهایی از یک ورقه بالا و پایین تشکیل شده اند که به طور مکانیکی به هم متصل شده اند به طوری که نیمه پایینی به سطح کف می رسد در حالی که نیمه بالایی از سقف کابین بالا می رود. یک دروازه داخلی محافظ اغلب مورد نیاز است. در مکان‌های مجزا، به‌ویژه در خانه‌های خصوصی، تلفن به یک سانترال خارجی اغلب طبق قانون الزامی است. در بسیاری از ساختمان ها، آسانسورها دارای سیستم های ارتباطی در صورت بروز خرابی های مکانیکی هستند. دکمه های هشدار، روشنایی اضطراری و برق اضطراری اغلب ارائه می شوند. دستگاه های بارگیری و تخلیه خودکار در بالابر باری مدرن گنجانده شده اند. یک دکمه تماس، وانت خودکار را فعال می کند. آسانسور می رسد، بار به داخل کابین کشیده می شود، کابین به طبقه مناسب حرکت می کند و بار تخلیه می شود.

 

 

کاربرد سیستم بالابر بار

سیستم بالابر باری عمدتاً برای حمل و نقل کالا بین طبقات مختلف کار استفاده می شود. گاراژهای سه بعدی و گاراژهای زیرزمینی بین ساختمان‌های بلند دو و سه طبقه، مکان‌هایی که نمی‌توان گودال‌ها را حفاری کرد و مواردی که ارتفاع بالا به نیازها نمی‌رسد و غیره در فضاهای باریک به سختی قابل حل است. شرکت آسیا برج تمام تلاش خود را می کند تا یک سکوی باری بسیار کارآمد را برای شما ایجاد کند. سیستم هیدرولیک محصول مجهز به ضد سقوط، قفل شدن تعاملی درب های بالا و پایین است و دکمه های عملیاتی را می توان در هر طبقه و سطح کار سکوی بالابر برای دستیابی به کنترل چند نقطه ای تنظیم کرد. این محصول دارای ساختار محکم، ظرفیت حمل بزرگ، بلند کردن پایدار، نصب و نگهداری ساده و راحت است. این یک بالابر طبقه پایین اقتصادی و کاربردی برای جایگزینی تجهیزات ایده آل حمل بار است. با توجه به محیط نصب و الزامات استفاده از سکوی بالابر، تنظیمات اختیاری مختلف را برای دستیابی به اثرات استفاده بهتر انتخاب کنید.

ضریب ایمنی سیستم بالابر بار

در سال های اخیر هر از گاهی حوادث بدخیم سکوهای بالابر ساختمانی رخ داده است. علت اصلی این است که اقدامات مدیریتی صورت نگرفته و عدم علمی بودن علت اصلی خطرات پنهان حوادث سکوی بالابر ساختمانی است. در اینجا، با در نظر گرفتن سکوی بالابر ساختمانی نوع SC، چندین موضوع که نیاز به توجه دارند مطرح می‌شوند.

سوئیچ ایمنی

سوئیچ های ایمنی سکوی بالابر با توجه به الزامات ایمنی از جمله محدودیت درب نرده، حد درب قفس، حد درب بالا، سوئیچ حد، کلید حد بالا و پایین، سوئیچ محافظ ضد پارگی طناب وزنه تعادل و غیره طراحی شده است. برخی از کلیدهای لیمیت برای جلوگیری از مشکلات به صورت دستی لغو و اتصال کوتاه می شوند و یا بعد از آسیب دیدگی به موقع تعمیر نمی شوند که معادل لغو خطوط دفاعی ایمنی این مسیرهای بالابر و بروز حوادث پنهان است.

دستگاه ایمنی ضد سقوط

دستگاه ایمنی ضد سقوط بخش مهمی از سکوی بالابر ساختمانی است و برای رفع حوادث سقوط قفس و اطمینان از ایمنی سرنشینان باید به آن تکیه کرد. بنابراین، تست کارخانه ایمنی ضد سقوط بسیار سخت است. واحد بازرسی قانونی قبل از خروج از کارخانه، گشتاور را اندازه گیری می کند، سرعت بحرانی را اندازه گیری می کند و تراکم فنر را اندازه گیری می کند. هر واحد با یک گزارش آزمایش همراه است و بر روی سکوی بالابر ساختمانی مونتاژ می شود. پس از فرود، آزمایش سقوط را تحت بار نامی انجام دهید و سکوی بالابر در حال استفاده در محل ساخت و ساز باید هر سه ماه یک بار آزمایش سقوط انجام شود. برای بالابرهای هیدرولیک دارای تجهیزات ایمنی ضد سقوط که به مدت دو سال تحویل داده شده اند (تاریخ تحویل بر روی دستگاه ایمنی ضد سقوط) نیز باید برای بازرسی و آزمایش به واحد بازرسی قانونی ارسال شوند و یک بار تست می شوند.

چرخ دنده ها و قفسه های فرسوده را تعویض کنید

ساخت و ساز در محل ساخت و ساز، محیط کار سخت است، سیمان، ملات و گرد و غبار قابل حذف نیست. چرخ‌دنده‌ها و قفسه‌ها همدیگر را آسیاب می‌کنند و دندانه ها پس از تیز کردن همچنان در حال استفاده هستند. این را باید جدی گرفت. همانطور که همه می دانیم، پروفیل دندان باید مانند یک پرتو کنسول باشد. هنگامی که به یک اندازه خاص پوشیده می شود، دنده (یا قفسه) باید تعویض شود. تا چه حد باید استفاده از آن را قطع کرد و آن را با نمونه جدید جایگزین کرد؟ می توان آن را با یک میکرومتر معمولی معمولی 25-50 میلی متر اندازه گیری کرد. هنگامی که طول معمولی پلت فرم بالابر نر دنده از 37.1 میلی متر تا کمتر از 35.1 میلی متر (2 دندانه) فرسوده شود تا دنده جدید جایگزین شود. هنگامی که قفسه پوشیده می شود، با کولیس ضخامت دندان اندازه گیری می شود، زمانی که ارتفاع وتر 8 میلی متر است، ضخامت دندان از 12.56 میلی متر تا کمتر از 10.6 میلی متر پوشیده می شود. قفسه باید تعویض شود. با این حال، بسیاری از چرخ دنده های "دندان قدیمی" در محل ساخت و ساز وجود دارد. این پلتفرم هنوز در سرویس عقب افتاده است. به دلایل ایمنی، قطعات جدید باید تعویض شوند.